بی ترید در مقطع پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ هجری شمسی، کمتر هنرمندی را می توان یافت که از اهداف انقلابی و جامعه ی آرمانی مد نظر امام امت مطلع بوده و دغدغه های اصلی امت مسلمان ایران در جهت تحقق چنین جامعه ای را دریافته و در عرصه فرهنگ و هنر اقدام به پیگیری آن نموده باشد؛ قبل از پیروزی انقلاب، در دوران مبارزات پانزده ساله، متأسّفانه هنر وارد این میدان نبود، مگر خیلی به‌ندرت. گاهی شعرهای خوبی گفته می شد که در روشنگری ذهن ها اثر داشت. این اواخر؛ شاید سال های دهه پنجاه؛ بعضی از نمایشنامه‌ها و هنرهای نمایشی هم تقریباً وارد میدان شدند؛ اما خیلی کم و به ‌ندرت. مثلاً در تهران نمایشنامه "ابوذر" را روی صحنه بردند؛ در مشهد نمایشنامه "باران" را جوانان خوبی بودند که روی صحنه بردند؛ که الان هم در زمینه‌های هنر فعّالند؛ اما خیلی کم بود. غرض؛ هنر نقش زیادی در آن زمان نداشت. (امام خامنه ای در جلسه پرسش و پاسخ با جوانان - ۱۳۷۷/۱۱/۱۳)

در این میان تمایزات ویژه ی انقلاب اسلامی از نظامات سوسیالیستی و لیبرالیستی موجود در عرصه ی بین الملل و همچنین ادعای انقلاب اسلامی بر خاستگاه مستضعفی خویش و اعلام حمایت رسمی خود از مستضعفان عالم در برابر مستکبران غرب و شرق سبب شد تا برای نخستین بار در طول دوران حاکمیت جنگ سرد (Cold War)، اتحادی استراتژیک میان دو ابر قدرت ایالات متحده و شوروی برای حذف و نابودی انقلاب اسلامی شکل گیرد؛ اتحادی که در ابتدا به اقدامات تروریستی گروهک ها و ایجاد تنش های داخلی و تجزیه خواهی در مناطق مرزی کشور معطوف بود و پس از اثبات ناکارآمدی چنین اقداماتی در کوتاه مدت، به سرعت به اعلان جنگ رسمی رژیم بعث صدام در ۳۱شهریور ۱۳۵۹ هجری شمسی مبدل گردید و این همه در حالی بود که یک روز در دنیا، دو قطب و دو قدرت، سررشته‌ی مسائل دنیا را در دست داشتند. یکی قدرت غرب به سرپرستی آمریکا و یکی هم قدرت شرق و نظام کمونیستی و بلوک سوسیالیستی دنیا به رهبری شوروی سابق بود، که دنیا را بین خود تقسیم می کردند. البته در آن روز، هم آمریکا و هم شوروی، علیه جمهوری اسلامی باهم متّحد و متّفق شدند. اما هرچه فشار آوردند، نتوانستند جمهوری اسلامی را به زانو درآورند. امام، مثل کوه در مقابل آن‌ها ایستاد. ملت، مثل کوه در مقابل آن‌ها ایستاد. نمونه‌اش هم جنگ تحمیلی بود. در جنگ تحمیلی، هم شرق و هم غرب، به نیروهای متجاوز کمک می کردند؛ اما ملت از پسِ همه‌ی آن‌ها برآمد و نگذاشت که به او آسیبی وارد کنند. بعد، به فضل پروردگار، یکی از این دو قدرت فروریخت. (امام خامنه ای در دیدار مردم یاسوج - ۱۳۷۳/۰۳/۱۷).

و این گونه بود که پیروزی انقلاب اسلامی با تمامی تمایزات و تعارضات خود در عرصه ی نظام بین الملل و استقرار نظام جمهوری اسلامی موجب شد تا عواطف عموم جامعه مسلمان ایران نیازمند انعکاس هنرمندانه ی سبک زندگی برگزیده ی خویش و تعمیق باورهای اسلامی و ایرانی در جامعه باشند؛ سبک زندگی انقلابی ویژه و منحصر به فردی که در دوران حاکمیت تقسیمات جهانی به دو بلوک غرب و شرق، با شعار نه شرقی و نه غربی سر برآورده بود و بنیان های نظم جهانی مبتنی بر جهان دو قطبی را به چالش می کشید؛ سبک زندگی انقلابی ویژه و منحصر به فردی که توانست داعیه دار نظامی مبتنی بر اصول شریعت اسلام و متمایز از نظامات انسان محور و مادی گرای چپِ سوسیال و راستِ لیبرال باشد؛ نظامی متمایز که اگر چه در عمل همچنان بسیاری از اصول و ارکان آن محقق نشده باقی است؛ اما به واقع نظامات انسان محور و مادی گرای جهان را به چالش کشید در حالی که متأسفانه در رژیم گذشته؛ که آن پانزده سال دوران مبارزات هم در همان سال هاست؛ هنر در قبضه صاحبان قدرت بود و حقیقتا به انحطاطی دچار شده بود و در میدان حضور نداشت. لیکن از لحظه پیروزی انقلاب، هنر به میدان آمد؛ از دو جا هم آمد که عمدتاً از طریق استعدادهای هنری نوظهور؛ یعنی جوانان؛ بود. شما الان ببینید در میان این هنرمندان معروفی که ما داریم، خیلی شان جوانان بعد از انقلابند. اینها کسانی هستند که یا در جبهه‌های جنگ، یا در صحنه‌های انقلاب، با برخورداری از ایمان، خودباوری پیدا کردند و به سمتی کشیده شدند؛ مثلاً دوربینی دست شان گرفتند و برای عکسبرداری به جبهه‌ها رفتند. این کارها اینها را به سمت هنر کشاند و همین طور بقیه هنرها. غالباً جوانان بودند که از اوّلِ انقلاب شروع کردند؛ بعضی هم از هنرمندان دوره قبل از انقلاب بودند که اینها به انقلاب پاسخ دادند؛ خیلی هم متأسفانه پاسخی ندادند، رفتند کناری نشستند و هنرشان را در خدمت انقلاب قرار ندادند. در مجموع، از اوّلِ انقلاب تا امروز که بیست سال میگذرد، هنر نقش زیادی داشته و در عرصه‌های مختلف، انواع هنرها؛ نه فقط هنرهای نمایشی، یا هنر شعر، بلکه انواع هنرها؛ وارد میدان شدند و کارهای برجسته و بزرگی انجام دادند و هنرمندان جوان پرورش پیدا کردند. (امام خامنه ای در جلسه پرسش و پاسخ با جوانان - ۱۳۷۷/۱۱/۱۳).

به این ترتیب عواطف عموم جامعه مسلمان ایران و همچنین نیاز آزاد اندیشان در اقصی نقاط جهان طلب می نمود تا عرصه ی فرهنگ و هنر کشور و بالاخص صنعت سینمای ایران بتواند ماهیت انقلاب اسلامی را به تصویر کشیده و خصوصیات منحصر در نظام جمهوری اسلامی را روایت نماید؛ نیازی که در نهایت به پیدایش استعدادهای هنری نوظهور در عرصه ی فرهنگ و هنر ایران انجامید؛ استعدادهایی که به سبب رویارویی و جنگ جدی مستضعفین و مستکبرین، یا در جبهه‌های جنگ و یا در صحنه‌های انقلاب بوجود آمد و شاید به همین جهت است که می توان جنگ را یکی از نقاط عطف تاریخ ملت ها دانست؛ چه بسیار ملت هایی که به این واسطه  مضمحل و نابود گردیدند و چه بسیار ملت هایی که اسباب ظهور و بروز تمدنی ایشان در جنگ ها رقم خورد.

به عبارتی دیگر می توان عطف تاریخ تمدن ایران را در پرچمداری قیام مستضعفین بر علیه مستکبرین در سراسر جهان و جنگ مردم مسلمان ایران با ابرقدرت های شرق و غرب جستجو نمود که در غایت خود به ظهور و بروز فرهنگ و روحیه ی جهادی در جامعه ی ایران انجامید؛ موضوعی که در عرصه ی فرهنگ و هنر ایران به پیدایش استعدادهای هنری نوظهور منتج گردید در حالی که ماهیت چپ و شبه سوسیالیست دولت های سوم و چهارم و رویکرد رادیکالی نخست وزیر و سیاست تمرکزگرایی محض دولتی که در نمای بیرونی خود به کُپنی سازی تمامی عرصه های اقتصادی، سیاسی و حتی فرهنگی در نظام تازه تاسیس جمهوری اسلامی معطوف بود، به شدت در مقابل فرهنگ جهادی صف آرایی و با زمینه های تکثیر و ترویج روحیه  جهادی در عرصه های مختلف برخورد می نمود.

پس، از آنجا که شرط اوّلِ جهاد این است که در آن، تلاش و کوشش باشد و شرط دومش این‌که، در مقابل دشمن صورت گیرد (امام خامنه ای در دیدار فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله صلی الله علیه و آله- ۱۳۷۵/۰۳/۲۰)؛ بنابر این می توان حفظ و بقای انقلاب اسلامی را در گرو بسط و گسترش فرهنگ و روحیه ی جهادی در جامعه دانست؛ فرهنگ و روحیه ای که اسلوب شکل گیری نظام جمهوری اسلامی و اصولا بقای فرهنگ اسلامی بر آن نهاده شده و به سبب جایگاه ولایت فقیه در نظام جمهوری اسلامی، قطعا حذف و زدودن مطلق چنین باوری حتی از توان مدیران چپ مسلک دولت های سوم و چهارم نیز خارج بود؛ اما باید توجه داشت که در همین شرایط بود که جریان مشکوک و مرموز فرهنگی حاکم بر کشور سعی نمود تا با ارایه ی قرائتی بظاهر موجه، فرهنگ رزمندگی و جهاد را در موضوع جهاد رزمی و حضور در میدان جنگِ مسلّحانه محدود سازد و زمینه سازی ویژه ای را برای اطلاق انگ و تهمت جنگ طلبی به جهادگران دورانِ پس از دفاع مقدس و منزوی ساختن فرهنگ رزمندگی و جهاد در عرصه ی های دیگر جمهوری اسلامی فراهم آورد و این در حالی بود که بدون جهاد، هیچ دشمنی از صحنه عقب‌نشینی نخواهد کرد، و جهاد هم جز با اتحاد و وحدت و هماهنگی، امکان‌پذیر نیست. جهاد، عبارت از جهاد نظامی، جهاد سیاسی و جهاد فرهنگی است. این هر سه، جهاد است.... بدون کار جهادی، کار سیاسی و تحرک، هیچ فایده‌یی ندارد. کار سیاسی، باید پشتوانه‌ی جهاد نظامی داشته باشد و هر دوی اینها، بدون کار فرهنگی بی ثمر خواهد بود. (امام خامنه ای در دیدار اعضای حزب وحدت اسلامی افغانستان‌- ۱۳۶۹/۰۱/۲۲).

البته باید توجه داشت که دولت پنجم جمهوری اسلامی ایران در شرایطی فعالیت خود را در ۱۲ مرداد ۱۳۶۸ هجری شمسی آغاز نمود که با وجود حذف جایگاه نخست وزیری در بازنگری قانون اساسی و تفویض اختیارات و توانمندی رییس جمهور در اداره ی مستقل دولت؛ همچنان عمده اعضای چپ کابینه ابقاء و مدیران اجرایی سوسیال مسلک در حوزه های مختلف اقتصادی، سیاسی و بالاخص حوزه ی فرهنگی کشور، با ثبات هر چه تمام به فعالیت خویش ادامه دادند؛ با این تفاوت که بسیاری از ایشان که متوجه پیش بینی امام خمینی مبنی بر شنیده شدن صدای خردشدن استخوان‌های کمونیسم در ۱۱ دی ۱۳۶۷ هجری شمسی (۱ ژانویه ۱۹۸۹ میلادی) و طی پیام تاریخی شان به میخائیل گورباچف به عنوان آخرین دبیرکل حزب کمونیست شوروی نبودند و بعضا حتی پیام روح خدا را به سخره گرفته و طنز می انگاشتند؛ به یکباره در ۱۸ آبان سال ۱۳۶۸ هجری شمسی (۹ نوامبر۱۹۸۹ میلادی) با فروپاشی دیوار برلین به عنوان ارثیه ی شرایط ژئوپلیتیک پایان جنگ جهانی دوم و نماد نظام دو قطبی مواجه گردیدند و از این جهت بود که دولت مردان سوسیالیست دولت پنجم، به همراه اکثریت نمایندگان چپ مسلک مجلس سوم شورای اسلامی بر آن شدند تا رویکرد خود را به سمت فاتح جنگ سرد معطوف کرده و مسیر تعدیل همه جانبه ی خویش از شرق به سمت و سوی غرب را به نحوی گسترده آغاز نمایند.